Зимни таҳлили бисёриҳо шояд чунин фикр кунанд: «Чаро дӯст доштан - Худои аст шуури мо?». Ин барои он сабаб аст,, он Худо – Ин аст, то «сард» ва бениҳоят дар ҳамаи сатҳҳо ва минтақаҳои, инфиродӣ ва дастаҷамъӣ, , ки ҳеҷ шуур, инкишоф, дар ягон қисми он марҳила шуд, аст, қодир ба эътироф гуна миқёси он на, на умқ. (Кӯшиш мекунад, ки аз доираи дониши рафт, чун қоида, хотима тасаллӣ тафаккури худ.) Вале мо метавонем дарк, ки мо онро ҳис, , ки Ӯ дар мо аст,, ва мо қисми Ӯ. Ва дар айни замон,, комилан пурра, ҷудонашавандаи, лозим, қисми сари вақт ва бениҳоят умедбахш, ва ҳар гуна, ки "blah blah blah ...". Ва ин эҳсоси - Love илоҳӣ. ба тавре ки мо Ин хеле воқеӣ аст Худо, ки бе ибтидо, ё охири. Ва ҳар яки мо дар алоҳидагӣ ва ҳама якҷоя дар пеши рӯй ва пушти беохир.

Ин мо

ҳуҷҷатгузорӣ: фазои боргирӣ
Тақсим карда мутобиқи Созишномаи Фазои ягонаи.